Kleutershowbiz

Er is één ding erger dan het Eurovisie Songfestival, en dat is het Eurovisie Junior Songfestival. Uit de kluiten gegroeide, opgepimpte, metroseksuele kleuters die onder het mom van de europeanisering door hun ouders op de bühne worden getrapt om hun niet geleefde dromen waar te maken. Geaccepteerde kindermishandeling.

In de jaren 50 en 60, toen het televisie tijdperk eigenlijk nog moest beginnen was het Eurovisie Songfestival een fenomeen. Hele volksstammen overvielen de, op dat moment ongelukkige, eigenaren van een van de weinige televisietoestellen in de straten, om samen kippenvel te krijgen van het openingslied en deze internationale zangstrijd te aanschouwen. Het Eurovisie Songfestival vertegenwoordigde een unieke strijd tussen de diverse Europese landen, die zoveel verder ging dan een simpel zangwedstrijdje. Het was een mogelijkheid om eindelijk beelden te zien van die vreemde en verre landen en talen. U leest het goed, talen, want in die tijd werd alles nog in de oorspronkelijke taal gezongen. Winnaars namen moeiteloos plaats in het rijtje van grootheden dat gouden medailles op de spelen of een Nobel prijs had gewonnen.

Hoe anders is dat vandaag de dag. Los van het feit dat iedere idioot die ooit door de eerste voorronde van Idols is gekomen zich capabel acht om ons land te vertegenwoordigen, is het een groot gelikt circus geworden, waarbij zelfs de Amerikaanse presidentsverkiezingen nog schril afsteken. Het is dat er onderaan het scherm nog vlaggetjes staan, want alle melodietjes, artiesten en teksten zijn verworden tot dezelfde misselijkmakende poppen show, met als dieptepunt het feit dat ‘de grote landen’ altijd verzekerd zijn van deelname omdat ze een paar eurotje’s extra in deze muzikale farce steken . Op zich is er niks mis met een paar volwassenen die zichzelf op deze manier voor lul willen zetten, en de kijkcijfers laten dan ook zien dat niemand er echt wat om geeft.

Dramatisch wordt het echter met het Junior Songfestival, waarbij kinderen noodgedwongen hetzelfde lot moeten ondergaan. Kleine kinderen die buiten zouden moeten spelen worden bijna letterlijk door hun ouders de trap af getrapt, en gaan na een make-over het kunstje van de volwassenen nog een keer nadoen. Terwijl pappa zich overdag drukt maakt over het feit dat er plastic bekertjes voor de koffie op het werk worden gebruikt en er sportschoenen worden gemaakt door Bengaalse jongetjes van negen jaar oud, zit mama met hun tien jarige dochter in de wachtkamer bij de plastische chirurg om de eerste liposucties en botoxbehandelingen nog voor het eerste grote optreden af te handelen, omdat dochterlief anders niet professioneel genoeg overkomt bij de stemmers in Duitsland. En ze worden steeds jonger, nog even en de eerste foetus wordt gecontracteerd voor de voorronde van 2010.

Kinderen voor Kinderen taferelen met onschuldige dansjes zijn ook vervangen door professionele shows, want als Britney Spears het op haar 16e al kon, moet het op je tiende ook wel kunnen. We weten allemaal wat er van Britney terecht is gekomen. Het lijkt me overduidelijk dat al deze volwassen kleuters linea recta terug moeten worden gestuurd naar de zandbak, waar ze weer lekker kunnen spelen met door hun Aziatische leeftijdgenootjes vervaardigde prullaria. Mits deze gifvrij zijn uiteraard, want anders kunnen ze volgend jaar niet meer worden gecontracteerd voor mijn favoriete voetbalclub.