zaterdag 8 januari 2011

Bezorgde Burgers

De wens is de vader van de gedachte. Ironisch gegeven voor iedereen die een kerstkaart naar familie of vrienden in Moerdijk op de bus heeft gedaan met de tekst ‘Prettige Feestdagen en een Knallend 2011!’.
Want in Moerdijk werd Oud en Nieuw de afgelopen dagen nog eens dunnetjes over gedaan. Uiteraard zullen er minimaal 46 onderzoeken, 124 onderzoekscommissies en het nodige parlementaire onderzoeksgeweld volgen op dit inferno. En wellicht zal een overbodige ambtenaar (dus wat dat betreft is niemand veilig) nog symbolisch het veld moeten ruimen.

Maar de belangrijkste reactie op ‘Moerdijk’ komt als vanouds weer vanuit de onderbuik van deze pittoreske havengemeenschap. Want ja, iedereen wist het, en iedereen zegt het nu ook: Er stond veel te veel chemische, gevaarlijke industrie daar. Veel te dicht bij elkaar. En veel te dicht bij de onschuldige, bezorgde burgers in de buurt. Het was al jaren niet de vraag of, maar wanneer het fout zou gaan. Dat was zeker.
En nu is het zover. Het chemieparadijs is veranderd in één groot kankerverwekkend Ground Zero. En het anders zo kraakheldere water in de sloten rond Moerdijk (wie viste er niet in, waste zich er niet in, dronk er niet uit?) is nu een bron van dood en verderf.
Recente metingen tonen aan dat 10% van het in de slootjes afgevloeide bluswater kankerverwekkend is. Oppassen dus. Een advies dat de lokale onderbuik-gemeente volledig heeft omarmd. De ene na de andere haventokkie meldt zich voor de camera om zijn gal over de lokale autoriteiten en ‘de twaalfdelige pakken in De Haag’ te spuwen. De persoon in kwestie doet zijn niet al te genuanceerde uitspraken meestal met in zijn mond een zwaar sjekkie, in zijn rechterhand een halve liter Schultenbrauer en in zijn linkerhand zijn 120 kg ronde frikadellenpens.

Kortom, deze bezorgde burger leidt aan chronische luiheid, obesitas en waarschijnlijk binnenkort longkanker en heeft ongeveer een kans van 90% om binnen 4 jaar door zijn eigen toedoen tussen 6 plankjes te liggen.

Jarenlang was hij binnen 5 minuten op zijn snorfiets op het werk (‘lekkah digbei’). En toen hij een jaar geleden zichzelf diep in het rood had gestoken op de lokale kermis en vervolgens vanwege een greep in de bedrijfskas was ontslagen, kon hij gelukkig gewoon overstappen naar de chemische concurrent bij de buren, ook binnen brommer bereik. Met dank aan de gemeente.

Jarenlang heeft u hem niet gehoord. En wie heeft het nu gedaan?

Iedere Neanderthaler kan bij het zien van een paar schoorstenen bedenken dat een flinke fik hierin minder positief  op je gestel werkt dan een Zwitsers kuuroord. En ook iedereen kan inschatten dat als je op fietsafstand van je chemische werkgever wilt wonen, je leefomgeving niet tot de groenste van het noordelijk halfrond behoort. Maar niemand klaagt. Tot het fout gaat. Elk voordeel hep z’n nadeel.

(c) ROLTRAP 2013 - redactie.roltrap@yahoo.com