Tieeeneke

11.631,46 Euro. Dat kostte de privéjet die Tineke Huizinga moest huren om vanaf haar vakantieadres in Italië terug te vliegen naar Den Haag voor een vergadering. Door de journalisten op het Binnenhof werd de actie van de demissionaire minister van VROM met gejuich ontvangen.

Vanwege het zomerreces was er namelijk al tijden geen klap meer te beleven voor de Haagse redacties. De vliegfrats van het ChristenUnie-kopstuk werd door de komkommernieuws-Gestapo dan ook met veel gretigheid genadeloos neergesabeld.

Vooral de Volkskrant haalde weer ouderwets uit. De Azijnbode repte over ‘onbegrip en woede’ en deed zelfs uitgebreid research naar goedkopere alternatieven die de keurig christelijke Huizinga had kunnen regelen.

Arme Tineke was ondertussen zo ontdaan door alle commotie, dat ze heeft aangeboden om zelf het bonnetje te betalen. Nu heeft ROLTRAP geen flauw idee wat meneer Huizinga voor de kost doet (een mevrouw zal het gezien de diep gereformeerde afkomst van Tineke waarschijnlijk niet zijn). Maar met een geschat jaarinkomen van 139.000 euro gaat de minister door dit grapje wel voor ongeveer een maandsalaris de boot in.

Wat een benepen treurigheid. Vooral als je bedenkt dat zelfs een over het algemeen weldenkend parlementariër als Diederik Samsom Kamervragen heeft gesteld over de avonturen van ‘Jet Huizinga’. De hele administratieve rompslomp en verspilde tijd en energie van alle Kamerleden kost een veelvoud van de nietige twaalf mille die Tineke aan de piloot moest betalen.

Natuurlijk heeft een (demissionair) minister een voorbeeldfunctie. Natuurlijk had de bewindsvrouw haar vakantie eerder moeten plannen. En natuurlijk had Tineke eerst bij het treinstation van Florence en bij de lokale luchthaven van het iets verderop gelegen Rome moeten checken of er nog andere opties waren.

Maar zou er nu werkelijk iemand willen beweren dat Huizinga de vliegvogel huurde uit laksheid? Om indruk te maken? Vanwege de luxe? Een (demissionair) minister is 365 dagen per jaar doelwit, 24 uur per dag aangeschoten wild. Kan en wordt 7 dagen per week gebeld. Ja, ook op zondag zal gelovige Tineke haar mobieltje moeten opnemen. En dat alles tegen een prehistorisch maandsalaris.

En als je dan eindelijk even de Haagse hakmessen kunt ontvluchten en met je gezin een beetje rust probeert te pakken in Italië…. dan hoor je dat je terug moet voor een vergadering.

Huizinga baalde als een stekker dat haar zeldzame vakantie naar de knoppen ging. Ze regelde instinctief de snelste manier om naar Den Haag te gaan en zo min mogelijk tijd met haar familie te missen. Daar is niets mis mee. Alleen had ze even wat langer moeten nadenken en tot tien moeten tellen. Net als haar illustere voorgangster Tineke de Nooij dat altijd deed bij aanvang van haar legendarische Tv-show. 1,2,3,4,5,6,7,8,9,…Tieeeeneke!

Voetbalhoofdstad Arnhem

Arnhem is de gelukkigste stad van Nederland. Lokale voetbaltrots Vitesse is overgenomen door de steenrijke Georgische wildwestkapitalist Merab Zjordania. In de Rijnstad weten ze niet meer waar ze het zoeken moeten.

De Gemeente Arnhem is in extase. Jarenlang was Vites één zwart subsidiegat op de begroting. Herhaaldelijk werden er miljoenen in de club gepompt, zonder dat er maar één cent terugvloeide naar de welwillende en goedgelovige ambtenaren.

En dat kwam niet erg lekker over in de stad, waar tegelijkertijd de Vogelaarwijken en andere problemen als paddenstoelen uit de grond schoten. Maar met de komst van de nieuwe voorzitter verwacht het gemeentehuis dat de club alleen nog maar voor de deur zal staan om de kampioenschaal te tonen.

De supporters zijn uiteraard ook dronken van geluk. Als fan van een zieltogende club, die wekelijks vecht tegen degradatie naar de kelder van het vaderlandse voetbal (De Jupiler League, red.) droom je al jaren van een Arabische oliesjeik, Russische oligarch of Oost-Europese suikeroom met 10 nullen voor de komma op zijn bankrekening. Stond je tot voor kort als supporter nog doodsangsten uit over nacompetities, faillissementen en lege spelerskleedkamers, nu moet je je zorgen maken of je wel kaartjes kunt bemachtigen voor de Champions League wedstrijden en of je seizoenskaart voor volgend seizoen nog wel gegarandeerd is. Wat een weelde.

En waar de kurken nog het hardst zullen knallen, is uiteraard bij de club zelf. Weg zijn alle angsten over schulden, niet sluitende begrotingen, transferbeperkingen, leegloop onder de topspelers en revoltes onder het fanvolk. Gouden tijden breken aan.

Nu de Georgische Lari’s beginnen binnen te stromen krijgt de trainer carte blanche van de penningmeester. Keeper Piet Veldhuizen, die al met één been in de Amsterdam Arena stond, is zijn koffers al weer aan het uitpakken. Het eerste Georgische supertalent Giorgy Chanturia (wie kent hem niet?)heeft zich al gemeld aan de poorten van het Gelredome. De seizoenskaarten vliegen als warme broodjes over de toonbank. Binnen 3 jaar staat Vitesse met de schaal op de Korenmarkt. En dus binnen 4 jaar zal er thuis in de Champions League gehakt worden gemaakt van Real Madrid. Bestuur en spelers dromen al van een gouden Rolex en nieuwe Mercedes na elke overwinning.

Oftewel, het kan niet op bij Vitesse.

Of toch wel? Wat als de prestaties van Vites blijven tegenvallen? Wat als Merab’s familie niet kan aarden in het landelijke Arnhem? Als zijn schimmige verleden weer opspeelt en hij nog een paar jaar moet brommen in Tbilisi? Als hij weer een speler een 9mm tegen zijn slaap zet? Als hij wordt uitgelachen door zijn vriend Abramovitsj, omdat hij een nietszeggend provincieclubje in de Mickey Mouse competitie heeft gekocht?

Kortom, wat gebeurt er met Vitesse als Merab genoeg heeft van zijn speeltje en de club berooid achterlaat?

Zoals een bekend Georgisch gezegde al leert: ‘Hij die de wolf gezelschap houdt, zal leren huilen’