woensdag 29 juli 2009

Mad Men

Het is zomer en dus wordt de buis weer gedomineerd door nutteloze nieuwtjes, povere proefballonnetjes en vooral hopeloze herhalingen. Bijvoorbeeld van Ik Hou Van Holland, waarin het klapvee uit haar stekkertje gaat omdat een c-acteur het woord 'yoghurt' correct kan spellen. Tussen dit komkommergeweld zendt de VARA elke week vrij onopgemerkt het pareltje Mad Men uit.

Roken, drinken, vrouwen, drinken, roken, drinken en roken. In eerste instantie lijkt de nieuwe Amerikaanse tv-hit over de New Yorkse reclamewereld in de jaren 60 op één lange promotiefilm van de peuken- en borrelindustrie. Maar achter deze bedwelmende façade schuilt een sublieme, geraffineerde serie.

Klasse
Hoofdpersoon is cool cat Don Draper, Creative Director bij het prestigieuze reclamekantoor Sterling Cooper. De titel van de serie verwijst letterlijk naar de locatie van het kantoor, Madison Avenue, en figuurlijk naar ontelbare uitspattingen van de gladde maatpakken in de show. Tegen astronomische salarissen brengen Don en zijn mannen het grootste gedeelte van de dag rokkenjagend, grappend en vooral rokend en drinkend door. Er gaan per aflevering zoveel sigaretten en borrels doorheen dat alle hoofdrolspelers lijken te solliciteren naar een enkeltje afkickkliniek of paar maandjes chemokuren op de longafdeling. Zelfs de melk tijdens de lunch wordt afgetopt met een scheut wodka.

Wanneer je je net begint af te vragen of er dan werkelijk helemaal niets wordt gepresteerd op Madison Avenue, tonen de Mad Men hun klasse. Tijdens de schaarse serieuze vergaderingen toveren Draper en zijn collega’s met speels gemak verbluffende oneliners uit de hoge hoed en verlaten de klanten het kantoor berooid maar tevreden.

Gezinsleven
Maar Mad Men is zoveel meer dan een vermakelijke voorstelling van kettingrokende beroepsdrinkers. De serie draait naast werk ook om het gezinsleven en de mores van de jaren 60. Op subtiele wijze worden gevoelige onderwerpen als rassendiscriminatie en de achtergestelde positie van vrouwen aangekaart. Vooral het laatste onderwerp moet voor de hedendaagse vrouw aandoen als een feministische nachtmerrie. Op een enkele uitzondering na zijn alle echtgenoten veroordeeld tot koken, figureren bij zakendiners en het gedogen van de nachtelijke escapades van manlief. En de zeldzame dame die het verder schopt dan de typmachine, zoals een van de hoofdrolspeelsters, Peggy Olsen, loopt niet tegen een glazen maar granieten plafond aan.

Ook dronken buurmannen die corrigerende tikken uitdelen aan andermans kinderen, picknickende families die kilo’s zwerfvuil dumpen in de parken en het taboe op abortus verwijzen subtiel naar de andere tijdsgeest. Dit alles speelt zich af tegen de achtergrond van belangrijke maatschappelijke gebeurtenissen als het presidentschap van Kennedy en de koude oorlog.

Saai
Mad Men geeft op sublieme wijze een beeld van de snelle en oppervlakkige reclamewereld van de jaren 60 en de gecompliceerde maatschappij waarin deze wereld zich afspeelde. Het enige nadeel is dat Mad Men soms zo subtiel is, dat het af en toe saai dreigt te worden. Maar gelukkig is het zomer en zijn een paar goedkope explosies, achtervolgingen of slachtrijpe bad guys van een lekkere foute Steven Seagal of Stallone film nooit ver weg.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

(c) ROLTRAP 2013 - redactie.roltrap@yahoo.com