Seconden Spel

Het WK Judo vindt plaats in Rotterdam en veel Nederlandse vedetten vallen bij bosjes op hun rug. Olympische medaillewinnaars als Ruben Houkes en Deborah Gravenstjin zagen al na luttele minuten hun droom op een blinkende plak voor eigen publiek op de mat uiteenspatten. Over hoe dagenlange wedstrijdstress, maandenlange geheelonthouding en jarenlange trainingsarbeid in fracties van seconden geheel nutteloos blijken te zijn geweest.

Judo. Nooit mijn sport geweest. Gekleed in een half openhangend vechttapijt minuten lang aan een zweterige tegenstander sleuren, zonder dat je daadwerkelijk eens een goede beuk kunt uitdelen. En wanneer je dan aan het eind van de resultaatloze uitputtingsslag je kalmte begint te verliezen en op z’n Italiaans toch stiekem voor een gemene elleboogstoot wilt gaan, wordt je in een zeldzaam moment van onachtzaamheid pootje gehaakt en lig je naar het plafond te staren voordat je er erg in hebt.

Lege handen
Ook op het huidige WK worden dus dromen door één minutieus foutje aan diggelen gejudood. Daar sta je dan met al je kennis, ervaring en trainingsuren voor je eigen thuislegioen al na een paar minuten met lege handen. Alles voor niets. Maar zwemmen spant wat dat betreft de kroon. Jaren leven als een monnik en trainen als een paard en dan op een honderdste seconde een olympische plak missen. Ik geef het je te doen.

Eerlijk
Geef mij maar een eerlijkere strijd, waarna je jezelf thuis altijd recht in de spiegel kunt aankijken. En kunt zeggen dat je er alles aan hebt gedaan, maar dat je niet goed genoeg was. Na negentig minuten voetbal. Vijf uur tennissen. Dagenlang cricketten bij The Ashes. En uiteraard na drie weken wielrennen.

Want zelfs de meest optimistische peddelaar weet dat als je je na 3500 km bikkelen over winderige vlaktes en moordende bergtoppen nog steeds niet hebt kunnen onderscheiden, je nooit een rondmiss van dichtbij zult zien. Maar je hele leven ploeteren en het dan laten aankomen op een slippertje of de judomat of een honderdste seconde in het zwembad, dat is behoorlijk treurig.

Uitzondering
Enige uitzondering sinds kort is sprinten. Want sinds Usain Bolt op de sintelbaan is verschenen, is daar het spel van de milliseconden voorgoed verdwenen. Al vlak vóór de sprint heeft het Jamaicaanse sprintmirakel kilometers voorsprong op zijn rivalen. Zij kijken schichtig in de camera en de regisseur moet al blij zijn met een knipoog. Hij geeft een masterclass toneelspelen weg. De Tv-commentator is zenuwachtiger dan Bolt zelf.

Halverwege de race ligt Thunderbolt al lichtjaren voor. Hij kan rustig zwaaien naar z’n fans op de tribune, gekke bekken trekken voor de camera en een drinkstop inlassen, om dan alsnog met een wereldrecord alleen op de foto over de finish te stuiven. En tegen de tijd dat de concurrentie buiten adem over de streep komt zit Bolt al in de Bar aan de Bubbels.

Begrepen
Bolt traint hard, maar lacht ook even hard al zijn collega-sporters uit die het wel op een honderdste laten aankomen. Dan heb je het wél begrepen. Thunderbolt wil nu ook gaan verspringen. Het is voor het Nederlandse judokamp te hopen dat het daarbij zal blijven.