Haar naam is Laura

Je bent 13 jaar. En je wilt in je eentje de bol rondvaren. Je krijgt te maken met de meest heftige orkanen, die je doen sidderen van angst. Met windstiltes waar je gek van wordt. Met ronddwalende containers vol Chinese prullaria die bij een aanvaring je boot uit elkaar splijten. En met schietgrage Somalische piraten die weten dat ze voor kinderen de jackpot kunnen vangen.

Maar je mag misschien niet weg. Niet vanwege je veiligheid, je ongeruste moeder of omdat je sponsor is gekelderd op de beurs. Je mag niet weg van de regering omdat je Leerplicht in het gedrang komt.

Afmaaien
Eindelijk had Nederland de kans om eens een keer niet met een politieke moord, falend voetbalteam of geblondeerde stemmentrekker in het nieuws te komen. Maar met een recordpoging rond de wereld zeilen van de 13-jarige Laura. En weer wordt alles wat boven het maaiveld uitsteekt genadeloos afgemaaid. Eerst door De Hoed van Onderwijs, nu door de Kinderbescherming, die Laura’s Leerplicht gerechtelijk wil veiligstellen.

Ervaren zeezeilers zijn overtuigd van de technische kwaliteiten van het zeilorakel uit Wijk bij Duurstede. Geboren op een jacht, maakte ze op haar zesde Friesland reeds onveilig. Toen ze elf was ging ze al zes weken alleen op pad. Voor haar eigen doen is ze dus eigenlijk een laatbloeister, omdat ze ‘pas’ als 13-jarige de grote plas over gaat steken.

Gevaar
De oude zeebonken waarschuwen Laura wel voor de stevige stormen, piraten en gevaarlijke havens. Voor de soms eeuwig durende windstiltes. Voor zeeziekte, die zo erg kan zijn dat je een sprong overboord prefereert boven misselijkheid. En in het bijzonder voor nachten die alleen nog maar bestaan uit ontelbare power napjes, omdat gevaar aan de horizon nooit slaapt. Het slaapgebrek kan volgens één ervaren rot zelfs leiden tot waanvoorstellingen, waarbij je mensen aan boord ziet die er niet zijn.

Stel je voor, je bent als 13-jarige Laura al doodziek van de huizenhoge golven, wordt achtervolgd door de Afrikaanse klonen van ‘Pirates of the Carribean’ en lijdt aan een chronisch slaaptekort. En dan plotseling zie je Jan Smit in een gele zuidwester op je voordek staan zingen: ‘Haar naam is Laura, Een hele lieve meid, Als ik in haar ogen kijk ben ik de weg heel even kwijt’. Knappe kapitein die op zo’n moment ook niet zelf de weg kwijt raakt en overboord springt om de eeuwige rust van het zeemansgraf op te zoeken.

Onnodig
Maar Laura staat met haar beide zeemansbenen stevig genoeg op de grond om het zover niet te laten komen. Ze gaat gewoon de wereld rond. School afmaken? Net als jonge profvoetballertjes, die later toch miljonair worden, heeft Laura het ook niet nodig. Ze kan na haar tochtje haar bankrekening schnabbelend en boekensignerend vullen voor de volgende monstertrip.

En mocht de rechter maandag anders beslissen, dan is het toch al te laat. Want tegen de tijd dat de kinderpolitie bij Laura aan de deur staat, heeft het zeilmirakel al lang de trossen losgegooid. En zeilt ze met Jan Smit op de mp3-speler de vrijheid tegemoet.