Tour de Farce?

HIJ is weer begonnen. La Grande Boucle, De Ronde der Rondes, het juweel van de internationale wielersport, Le Tour oftewel: De Ronde van Frankrijk.

Bijna 200 broodmagere mannetjes gaan drie weken lang weer op hun vederlichte fietsjes door het snikhete Franse landschap koersen. Op een dieet van water, mueslirepen, sportdrankjes en voor een enkeling ongetwijfeld een incidenteel snoepje of infuusje van de ploegapotheker.

En vlak voor Le Grand Depart, was de bom in Kamp Holland alweer gebarsten. Thomas Dekker, het aanstormende Nederlandse wielertalent dat maar niet aan wil komen, is per direct geschorst vanwege afwijkende bloedwaarden.

Wanneer zo vlak voor de start van een groots evenement een van de favorieten plotseling van het podium verdwijnt, voel je je als liefhebber toch lelijk in de kou gezet. Want al maanden ben je bezig met de voorpret. Je volgt elke trainingskilometer van je idool en hebt het complete etappeschema en een poster van je held al een half jaar boven je warme mandje aan de muur hangen. En net als je op het punt staat om met je sleurhut richting Frankrijk af te zakken om het beste plekje in de Hollandse Bocht te reserveren, blijkt dat je favoriet veroordeeld is tot 3 weken verplichte vakantie.

Alsof je als Formule-1 fan je zit te verkneukelen op een monsterrace van Rubens Barrichello, en blijkt dat hij na het opwarmrondje de pitstraat is ingevlucht en al aan het zwembad ligt omdat zijn nagels niet geknipt waren. Of je er tijdens het Nederlandse volkslied achterkomt dat Arjen Robben in de kleedkamers moest achterblijven omdat hij te chagrijnig keek.

Kortom, je voelt je beroofd van je sportheld en het riekt naar competitievervalsing. Schuldig is of niet, het is jammer dat een Nederlands talent als Dekker wederom niet aanwezig is in het Tourcircus om de soms slaapverwekkende etappes kleur te geven.

Wie wel aanwezig is, is de amateur sosa-snuiver Tom Boonen. In tegenstelling tot Dekker werd het Belgische sprintkanon één dag voor de Tour juist het podium óp gekatapulteerd. Hopen maar dat hij tijdens de koers de juiste lijn weet vast te houden.

Maar al deze sportieve speldenprikjes ten spijt, de circusschijnwerpers zijn maar gericht op één man. Beroepstwitteraar Lance Armstrong, de koning van de wielersport, heeft tussen het computeren door gelukkig nog tijd weten vrij te maken om aandacht te vragen voor de strijd tegen kanker én zijn bovennatuurlijke fietskunstjes. Maar wie zegt dat The Boss niet van de ene op de andere dag zomaar uit de koers kan worden gegooid? Vanwege een discutabel urinemonster uit 1999, een gat in zijn whereabouts-schema van 1998, of een verdachte DNA-test van een kinderhaar uit begin jaren tachtig? Dan blijft de wielerfan weer in verbijstering achter. Wordt vervolgd.