Mad Men

Het is zomer en dus wordt de buis weer gedomineerd door nutteloze nieuwtjes, povere proefballonnetjes en vooral hopeloze herhalingen. Bijvoorbeeld van Ik Hou Van Holland, waarin het klapvee uit haar stekkertje gaat omdat een c-acteur het woord 'yoghurt' correct kan spellen. Tussen dit komkommergeweld zendt de VARA elke week vrij onopgemerkt het pareltje Mad Men uit.

Roken, drinken, vrouwen, drinken, roken, drinken en roken. In eerste instantie lijkt de nieuwe Amerikaanse tv-hit over de New Yorkse reclamewereld in de jaren 60 op één lange promotiefilm van de peuken- en borrelindustrie. Maar achter deze bedwelmende façade schuilt een sublieme, geraffineerde serie.

Klasse
Hoofdpersoon is cool cat Don Draper, Creative Director bij het prestigieuze reclamekantoor Sterling Cooper. De titel van de serie verwijst letterlijk naar de locatie van het kantoor, Madison Avenue, en figuurlijk naar ontelbare uitspattingen van de gladde maatpakken in de show. Tegen astronomische salarissen brengen Don en zijn mannen het grootste gedeelte van de dag rokkenjagend, grappend en vooral rokend en drinkend door. Er gaan per aflevering zoveel sigaretten en borrels doorheen dat alle hoofdrolspelers lijken te solliciteren naar een enkeltje afkickkliniek of paar maandjes chemokuren op de longafdeling. Zelfs de melk tijdens de lunch wordt afgetopt met een scheut wodka.

Wanneer je je net begint af te vragen of er dan werkelijk helemaal niets wordt gepresteerd op Madison Avenue, tonen de Mad Men hun klasse. Tijdens de schaarse serieuze vergaderingen toveren Draper en zijn collega’s met speels gemak verbluffende oneliners uit de hoge hoed en verlaten de klanten het kantoor berooid maar tevreden.

Gezinsleven
Maar Mad Men is zoveel meer dan een vermakelijke voorstelling van kettingrokende beroepsdrinkers. De serie draait naast werk ook om het gezinsleven en de mores van de jaren 60. Op subtiele wijze worden gevoelige onderwerpen als rassendiscriminatie en de achtergestelde positie van vrouwen aangekaart. Vooral het laatste onderwerp moet voor de hedendaagse vrouw aandoen als een feministische nachtmerrie. Op een enkele uitzondering na zijn alle echtgenoten veroordeeld tot koken, figureren bij zakendiners en het gedogen van de nachtelijke escapades van manlief. En de zeldzame dame die het verder schopt dan de typmachine, zoals een van de hoofdrolspeelsters, Peggy Olsen, loopt niet tegen een glazen maar granieten plafond aan.

Ook dronken buurmannen die corrigerende tikken uitdelen aan andermans kinderen, picknickende families die kilo’s zwerfvuil dumpen in de parken en het taboe op abortus verwijzen subtiel naar de andere tijdsgeest. Dit alles speelt zich af tegen de achtergrond van belangrijke maatschappelijke gebeurtenissen als het presidentschap van Kennedy en de koude oorlog.

Saai
Mad Men geeft op sublieme wijze een beeld van de snelle en oppervlakkige reclamewereld van de jaren 60 en de gecompliceerde maatschappij waarin deze wereld zich afspeelde. Het enige nadeel is dat Mad Men soms zo subtiel is, dat het af en toe saai dreigt te worden. Maar gelukkig is het zomer en zijn een paar goedkope explosies, achtervolgingen of slachtrijpe bad guys van een lekkere foute Steven Seagal of Stallone film nooit ver weg.

De Krant van Wilders' Nederland

De AIVD mag De Telegraaf niet langer afluisteren, zo heeft de rechter bepaald. Maar waar maakt de MI6 van de Lage Landen zich druk om? Geen enkele Telegraaflezer zit namelijk op staatsgeheimen te wachten.

De Telegraaf is met afstand de mooiste krant van Nederland. Een journalistiek hoogstandje met een enorme achterban. De Krant van Wakker Nederland houdt iedereen op de hoogte van de laatste roddels, de nieuwste achterklap en vooral het onmetelijke leed dat de gewone man dagelijks door ‘het systeem’, ‘hun’ en ‘de hoge heren met hun 12-delige pakken’ wordt aangedaan. De populistische reacties van de lezers zijn al helemaal om in te lijsten. De Krant van Wilders’ Nederland.

Boblijn
Er is dus absoluut geen reden voor de polder-Bond-brigade van de AIVD om bezorgd te zijn over het uitlekken van staatsgeheimen via De Telegraaf. Want in tegenstelling tot zure kwaliteitskranten als De Volkskrant (wikkel er een komkommer in en na een dag heb je een augurk), staat er in De Telegraaf alleen nieuws dat er echt toe doet. De flirt tussen de ex-scharrel van een palingzanger en een Madrileense voetbalkabouter. Het vrijspreken van fulltime junk en parttime zangeres Amy Wijnhouse. De boblijn van Michelle Obama. Allemaal voorpagina nieuws.

De Krant van Wakker Nederland is kennelijk bedoeld voor het roddelhongerige deel van Nederland dat al wakker is voordat RTL Boulevard en Shownieuws in de ether worden geslingerd. En als krantenkoppen echt zouden kunnen schreeuwen was De Telegraaf met haar chocoladeletterkoppen de brullende drillmaster onder de Nederlandse dagbladen.

Radicaal Regime
Zouden de roddelredacteurs van dit vodje nu werkelijk een voorpagina inruimen voor een gevoelige rekenfout in de staatsbegroting? Voor verdeelde politieke steun aan een radicaal regime in Midden-Amerika? Voor een doorbraak in het onderzoek naar het ontcijferen van het DNA van muizen?

Zelfs al zou er een duister rapport uitlekken over een geheime CIA gevangenis op Schiermonnikoog, dan zou dit nog moeten wijken voor een verhaal over de zoekgeraakte neus van wijlen Michael Jackson.

Scotland Yard

Nee, de Hollandse variant van Scotland Yard kan rustig ademhalen. Echte geheimen zijn bij de grootste krant van Nederland in veilige handen. Tenzij er een mystiek rapport verschijnt over het koffiedrinkgedrag van Koningin Beatrix. Want of zij haar koffie zwart of met melk drinkt, naar een geheim van die orde is naast elke Telegraaflezer zelfs ROLTRAP benieuwd!

Hij komt, hij komt!

Niet Obama. Niet de Paus. En zeker niet de lieve goede Sint. Nee, we hebben het hier over de pest van de 21e eeuw, dé droom van de farmaceutische industrie: De Mexicaanse Griep.

HIJ is wereldwijd al niet meer te tellen. En HIJ is pas net begonnen. Op dit moment is het virus zich heerlijk aan het nestelen in de massa toeristen aan de Spaanse Costa’s, Franse campings en Turkse 300-sterren resorts, om na de zomervakantie het gehele Nederlandse volk te attaqueren. Niemand zal veilig zijn. U niet, ik niet en de ongelukkigen op een Intensive Care al helemaal niet.

Reisbeperkingen
Eerdere pandemieën zullen erbij verbleken. De pest heeft destijds weliswaar half Europa uitgeroeid, maar had aanzienlijke reisbeperkingen. De Zwarte Dood deed er weken over om via een modderpad of een traag zeilschip het buitenland te bereiken, terwijl de Mexicaanse griep per luxe Airbus in luttele uren de hele wereld over vliegt. Tenzij het hier een klassieke Russische of Indonesische vliegkist betreft uiteraard, dan sterft hij een vluchtige dood.

Volgens minister Klink moeten ziekenhuizen zich opmaken voor een periode van grote drukte. Voor eenieder die onlangs heeft geprobeerd om te worden geopereerd is het overigens moeilijk voor te stellen dat het nu dan rustig zou moeten zijn.

Complottheorie
Op diverse fora in de spelonken van het internet duiken al verhalen op over complettheorieën. Grote farmaceutische bedrijven hebben in oktober de vaccins klaar en het kan toch geen toeval zijn dat de grote uitbraak dan net heeft plaatsgevonden? Aldus onder andere een ‘verontruste’ Yolanda uit Almere en Henk, die ‘de aspirientjes al in huis heeft’, uit Leidschendam.

Behoorlijk lullig trouwens als je uit Mexico komt. Breekt er toevallig net om de hoek een behoorlijk kwaaltje uit en de hele wereld vernoemt het naar jouw land. Hadden ze het in de VS beter voor elkaar. Daar ontstond de Spaanse griep, maar hij is naar Spanje vernoemd omdat hij daar voor het eerst werd beschreven in de censuur vrije kranten. Vast de rede voor de Armstrong-Contador vete.

Terminator
De Mexicaanse Griep is het toppunt van ironie. Iedereen maakt zich druk om elektronische virussen en de gevolgen daarvan. Consumenten vrezen gehackte banktegoeden, ondernemingen digitale bedrijfsspionage en overheden cyberattacks door terroristen en ook vreest iedereen dat De Bom ergens per ongeluk afgaat. En nu is de wereld in paniek vanwege een virus dat op de ouderwetse manier van mens op mens wordt verspreid. Dat terwijl iedereen waar dan ook ter wereld direct via telefoon, internet en videoconference rechtstreeks contact met elkaar kan hebben.

En nota bene dezelfde mensen die nachtmerries hebben van Terminator-achtige doemscenario’s waarin robots de wereld overnemen, stappen de volgende dag vrolijk in het vliegtuig naar de VS of Mexico om onbewust de pandemie een handje te helpen.

Het maakt allemaal niet uit. HIJ komt. En op wat uitvaartondernemingen, pillenboeren en salesmanagers van rouwadvertentiepagina’s na zal niemand er blij mee zijn. Maar gelukkig hoeven we niet te vrezen. De Mexicanen doen het altijd rustig aan en hun griepje vast ook.

Taxi Terreur

Op een zwoele zondagmorgen raakte een Amsterdamse taxichauffeur volledig de weg kwijt en timmerde op het Leidseplein een klant voorgoed de remise in. De Mokumse taxi sage gaat het tiende jaar in en geen TomTom weet de weg naar een oplossing.

In de provincie zijn taxi’s nog een redelijk adequaat vervoermiddel met goedgemutste chauffeurs, die gekleed in het lokale Connexxion uniform inclusief legendarische dasspeld, de klant veilig weten thuis te loodsen. Hoe anders is dat in de hoofdstedelijke verkeersjungle.

De Amsterdamse taxi’s worden veelal bevolkt door potige, grofgebekte kilometervreters, die het vaak niet zo nauw nemen met de sociale etiquette. En als je het overgrote deel van de media moet geloven zit er op een gemiddelde stapavond voor honderden jaren gevangenisstraf in de rij Mercedesen op het Leidsplein.

De taxioorlog, die tien jaar geleden begon vanwege de liberalisering van de Amsterdamse taximarkt, heeft al vele slachtoffers geëist. Maar nog nooit was een klant zo duidelijk een prooi.

Tijdens je werk iemand doden. Het is een buitengewoon weerzinwekkende en verbazingwekkende daad. Goed, het kan gebeuren als je in het leger of bij de politie zit. Zelfs een beveiliger zou er ethisch gezien nog mee wegkomen. Maar tijdens een ruzie over een taxiritje?

Zou een Albert Hein manager ook een klant dood beuken wanneer deze een A-merk in plaats van het AH Huismerk kiest?

Zou een projectontwikkelaar van Heijmans ook Minister Eurlings tussen zes plankjes slaan wanneer het contract voor een snelwegverlening naar concurrent BAM gaat?

De Amsterdamse taxiwereld lijkt een duister, parallel universum waarin het einde zoek is. In andere wereldsteden staan taxi’s garant voor een snel, makkelijk en betaalbaar alternatief. In Mokum staan taxi’s synoniem voor duur, gevaarlijk en een absolute zeldzaamheid. Je vindt namelijk ’s avonds in Amsterdam nog eerder een witte neushoorn dan een beschikbare taxi.

In Nederland is heel veel heel goed geregeld. En weinig, waaronder het Amsterdamse taxisysteem, heel slecht. In een land als Bulgarije is heel veel heel slecht geregeld. En weinig, waaronder het taxibeleid, heel goed. Op elke hoek van de straat in hoofdstad Sofia staan ongeveer zes taxi’s van verschillende maatschappijen. Van dure, betrouwbare maatschappijen tot goedkope sjachercentrales, waar soms wel eens met een magische meter of een gemanipuleerd gaspedaal wordt gewerkt. Maar dat weet je van tevoren. Iedereen kan iedere taxi kiezen, ook van dezelfde maatschappij en niemand protesteert. Het ultieme voorbeeld van de vrije markt.

En inderdaad, het aanbod overtreft de vraag ruimschoots en sommige chauffeurs kunnen er moeilijk van rondkomen. Maar het werkt en niemand zit vast aan onbetaalbare vergunningen. Goed voor de werkgelegenheid, het toerisme en het voorkomen van ongelukken door zatlappen die bij gebrek aan taxi’s zelf achter het stuur kruipen.

Het compleet liberaliseren van de Amsterdamse taxiwereld zal veel daadkracht en doorzettingsvermogen eisen. Maar uiteindelijk resulteren in meer, vriendelijkere en schonere taxi’s. Met het huidige beleid komt niemand aan waar hij zijn moet.


Update: En zo denkt kennelijk ook de Gemeente Amsterdam erover:

http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1255700.ece/Spoedoverleg_Amsterdam_over_taxiruzie

Tour de Farce?

HIJ is weer begonnen. La Grande Boucle, De Ronde der Rondes, het juweel van de internationale wielersport, Le Tour oftewel: De Ronde van Frankrijk.

Bijna 200 broodmagere mannetjes gaan drie weken lang weer op hun vederlichte fietsjes door het snikhete Franse landschap koersen. Op een dieet van water, mueslirepen, sportdrankjes en voor een enkeling ongetwijfeld een incidenteel snoepje of infuusje van de ploegapotheker.

En vlak voor Le Grand Depart, was de bom in Kamp Holland alweer gebarsten. Thomas Dekker, het aanstormende Nederlandse wielertalent dat maar niet aan wil komen, is per direct geschorst vanwege afwijkende bloedwaarden.

Wanneer zo vlak voor de start van een groots evenement een van de favorieten plotseling van het podium verdwijnt, voel je je als liefhebber toch lelijk in de kou gezet. Want al maanden ben je bezig met de voorpret. Je volgt elke trainingskilometer van je idool en hebt het complete etappeschema en een poster van je held al een half jaar boven je warme mandje aan de muur hangen. En net als je op het punt staat om met je sleurhut richting Frankrijk af te zakken om het beste plekje in de Hollandse Bocht te reserveren, blijkt dat je favoriet veroordeeld is tot 3 weken verplichte vakantie.

Alsof je als Formule-1 fan je zit te verkneukelen op een monsterrace van Rubens Barrichello, en blijkt dat hij na het opwarmrondje de pitstraat is ingevlucht en al aan het zwembad ligt omdat zijn nagels niet geknipt waren. Of je er tijdens het Nederlandse volkslied achterkomt dat Arjen Robben in de kleedkamers moest achterblijven omdat hij te chagrijnig keek.

Kortom, je voelt je beroofd van je sportheld en het riekt naar competitievervalsing. Schuldig is of niet, het is jammer dat een Nederlands talent als Dekker wederom niet aanwezig is in het Tourcircus om de soms slaapverwekkende etappes kleur te geven.

Wie wel aanwezig is, is de amateur sosa-snuiver Tom Boonen. In tegenstelling tot Dekker werd het Belgische sprintkanon één dag voor de Tour juist het podium óp gekatapulteerd. Hopen maar dat hij tijdens de koers de juiste lijn weet vast te houden.

Maar al deze sportieve speldenprikjes ten spijt, de circusschijnwerpers zijn maar gericht op één man. Beroepstwitteraar Lance Armstrong, de koning van de wielersport, heeft tussen het computeren door gelukkig nog tijd weten vrij te maken om aandacht te vragen voor de strijd tegen kanker én zijn bovennatuurlijke fietskunstjes. Maar wie zegt dat The Boss niet van de ene op de andere dag zomaar uit de koers kan worden gegooid? Vanwege een discutabel urinemonster uit 1999, een gat in zijn whereabouts-schema van 1998, of een verdachte DNA-test van een kinderhaar uit begin jaren tachtig? Dan blijft de wielerfan weer in verbijstering achter. Wordt vervolgd.