zondag 18 oktober 2009

Schiettent

Zeg Amsterdam, en 90 % van de provincie zal beginnen over Bijlmergangsters die elkaar de eerste hulp in schieten. Over moordende taxichauffeurs die het Leidseplein terroriseren. Over Amerikaanse no-go areas in de westelijke stadsdelen. Of over ontelbare liquidaties in de onderwereld, van stenenschuivers als Willem Endstra.

In het buitenland komt onze hoofdstad er niet veel beter vanaf. Ongeveer 95 % van de wereldburgers associeert Amsterdam met onmetelijke hoeveelheden drugs, drank en prostitutie. Grootste internationale angstgegner van het hoofdstedelijke imago is de Amerikaanse redneck Bill O’Reilly. De presentator van de conservatieve TV zender Fox News noemde Amsterdam in zijn showtje The O’Reilly Factor
een Sodom en Gomorra waar alle criminelen uit Europa samenklonteren.

Kortom, Amsterdam lijkt het wilde westen van de 21e eeuw. En daarbij verwacht je dat er ook een leger aan schietgrage sheriffs de hoofdstad bevolkt om het leed voor de inwoners nog enigszins dragelijk te maken. Een meedogenloze politiemacht bestaande uit types van het kaliber Dirty Harry die, rond de klok schietend, vanuit hun jakkerende barrel of een van de vele politiehelikopters het Mokumse schorem onder vuur nemen. Amsterdam moet dus wel één grote schiettent zijn.

Maar niets is minder waar. Crimineel of niet, in Amsterdam wordt slechts 87 keer per jaar het wapen getrokken door de politie. Slechts 4 x per jaar komt de 9 millimeter van de platte petten daadwerkelijk in actie. En slechts
2 mensen per jaar worden daadwerkelijk neergeschoten door de lange arm van de wet. Dat is gemiddeld één keer per loopbaan. Of één keer in de 40 jaar. Veertig jaar!

Als in een wereldstad als Amsterdam, met jaarlijks duizenden evenementen en miljoenen bezoekers, al zo weinig wordt geknald, hoe zit dat dan op het platteland? Weten agenten in plaatsjes als Veendam, Helledoorn of Dongen überhaupt waar dat zware stuk lood aan hun riem toe dient? Moet de dorpsagent van Scharnegoutum naar het archief om erachter te komen hoeveel eeuwen het geleden is dat er voor het laatste kruit in zijn gemeente heeft gedampt? Is er binnen de gemeentegrenzen van Wymbriseradiel überhaupt ooit een dienstblaffer gesignaleerd?

Terug naar de hoofdstad. Er zijn twee mogelijkheden. Of er wordt niets aan de criminaliteit in Amsterdam gedaan en de stad is inderdaad een stedelijk exercitieterrein. Of het valt allemaal wel mee met het doomscenario, dat door de (landelijke) media wordt geschetst en waar de hele wereld vanuit gaat dat het een accurate weergave is van de werkelijkheid.

Er is maar één manier om erachter te komen; neem de proef op de som. Trek je kogelvrije vest aan, regel je testament en ga ervoor!

zaterdag 10 oktober 2009

Het Laatste Taboe

Nederlanders zijn open en direct. Wij delen alles onmiddellijk en met iedereen. Een willekeurige voorbijganger hoeft er maar om te vragen en we verhalen zonder gene over ons gewicht, de prijs van ons huis, onze hekel aan de baas en onze nachtelijke escapades en drinkgelagen. En het liefst zetten we al deze informatie nog dezelfde dag geïllustreerd met een paar gênante kiekjes op Hyves, Facebook en LinkedIn.

Maar er is één onderwerp waarover wij Nederlanders zwijgen als het graf. Eén onderwerp waarover niemand zich verspreekt tijdens een dronken verjaardag bij de buren. Het allerlaatste taboe van de polder: ons salaris.

Uitzondering
Je komt nog eerder achter de locatie van het Iraanse Atoomprogramma, dan dat je in Nederland kunt uitvogelen hoeveel je vriend, buurman, collega of zelfs vader elke maand op zijn rekening kan bijschrijven.

Collega’s vormen terecht een uitzondering. Want het is niet bepaald bevorderlijk voor de sfeer op de afdeling als je ervaren collega met 30 jaren dienstverband op de teller erachter komt dat jij, groentje, vers uit de collegebanken, evenveel verdient als hij.

Geheimzinnigheid
Los van werk is het salaristaboe onverklaarbaar. En dat terwijl iedereen, van je buurman tot aan je beste vriend, toch wel kan schatten in welke belastingschijf je valt. Tenzij je het type bent dat een klapper in de loterij geheim kan houden of stiekem een lucratieve wietplantage op de vliering runt. Dan wordt het wel erg moeilijk om de buurt te laten geloven dat je die gloednieuwe Maserati of dat net aangelegde subtropische zwemparadijs in je tuin hebt betaald van je vakantiegeld als handenarbeid leraar.

Dus waarom die geheimzinnigheid? Het povere loontje van premier Balkenende is een wereldberoemde norm in Nederland. Het financiële huishoudboekje van de Oranjes is toegankelijker dan het privéleven van Jan Smit. En de voltallige publieke opinie eist inzage in het aantal nullen op de salarisstrookjes van topbestuurders en de kijkcijferkanonnen uit Hilversum.

Voorbeeld
Maar de kans dat je achter het salaris van je beste vriend of je vader komt (voor zijn overlijden) is kleiner dan de kans op een jaar zonder aardbevingen in Indonesië. Nederlanders delen dus (on)gevraagd alles. Behalve hun salaris. En dat is hypocriet.

Om het goede voorbeeld te geven krijgt u nu uiteraard wel een exclusief kijkje in de salariskeuken van ROLTRAP. Bij dezen het salaris van de voltallige redactie: 0 euro. En dit zal pas veranderen wanneer u massaal op de Google Advertenties gaat klikken. Maar als ROLTRAP er dan wat aan gaat verdienen, dan is dat weer ge…. U raadt het al.

zaterdag 3 oktober 2009

Uitgespeeld

Rio organiseert de Olympische Spelen van 2016. Namens de voltallige redactie van ROLTRAP: veel succes! Want dat de Spelen niet alleen publiciteit, volle hotels en gloednieuwe sportfaciliteiten opleveren, dat is nu ook buiten het met schulden overladen Athene wel bekend.

Desondanks wil Nederland toch de Spelen van 2028 naar de polder halen. En dus werd onlangs de vriendelijke dinosaurus Ivo Opstelten benoemd tot voorzitter van de Council Olympisch Plan 2028, oftewel de Olympische polder promotiecommissie. Gelukkig ziet ook Anton Geesink in dat Nederland aan deze wedstrijd
niet mee hoeft te doen.

De Spelen zijn puur een G-20 prestige speeltje. Leuk voor Chinezen die zich hebben bewezen, Brazilianen die zich graag willen bewijzen, of Amerikanen die zich tot vervelens toe blijven bewijzen. Maar niet voor kleine landjes. Zoals Griekenland, dat nog steeds diep zucht onder de schulden van vijf jaar geleden. Of Nederland, dat niet voor niets bij de G-20 top aan de kindertafel moet aanschuiven en wordt afgescheept met een Chocomel wanneer de grote jongens aan de drank gaan.

Spelen zijn leuk wanneer twintig miljard een promille van je staatsbegroting is, je een hele metropool zonder pardon op de schop kan gooien, je behoefte hebt aan nieuwe accommodaties, infrastructuur en toeristen, en je moeiteloos een blik met 100.000 (onvrijwillige) vrijwilligers kan opentrekken.

Nederland kan nog geeneens 4 miljard
AOW-geld vrijpeuteren. Nederland is nu al totaal dichtgeslibd. Het verkrijgen van vergunningen voor de benodigde infrastructuur is een mission impossible. Tegen de tijd dat je als stadsbestuur überhaupt de papieren voor een metrolijn binnen hebt zijn de Spelen van 2028 al voorbij.

Nederland heeft al een bloeiende topsport sector met dito behuizing. En iedereen die op een zomerse dag op het strand komt of door de Amsterdamse binnenstad loopt weet dat het met het (drugs)toerisme ook wel goed zit. Ten slotte wil geen enkele Nederlander zijn vaste poker- of visavondje opgeven om als vrijwilliger de lege plekken op de tribune op te vullen bij de 50 meter boogschieten in Dronten.

En de openingsceremonie, ziet u het al voor u? Koning Lex die met de koffiekan op de VIP tribune rondgaat en Max die erachter aanhobbelt met één koekje voor elke wereldleider? Het vuurwerk op het Markermeer, omdat omwonenden over elke extra decibel geluid klaagden? Een stokoude Marco Borsato die fors geld voor zijn optreden wil om zijn AOW’tje aan te vullen?

Er is in Nederland geen plek, capaciteit, geld en goodwill aanwezig voor de Spelen. En geen eer te behalen. Daarnaast, welke atleet of journalist wil er nu na zijn optreden ’s avonds weer thuis bij moeders aan de boerenkool zitten? Terwijl hij of zij ook had kunnen shoppen in Singapore, drinken in Dubai of beesten in Brazilië?

Dat heeft Anton Geesink ook goed begrepen. De reus uit Utreg heeft terecht geen zin in het provinciale gepeupel in de polder en wil voor de Spelen de wijde wereld in. Groot gelijk, want ook ROLTRAP is in 2028 wel toe aan een vakantie!

(c) ROLTRAP 2013 - redactie.roltrap@yahoo.com