
Kortom, Amsterdam lijkt het wilde westen van de 21e eeuw. En daarbij verwacht je dat er ook een leger aan schietgrage sheriffs de hoofdstad bevolkt om het leed voor de inwoners nog enigszins dragelijk te maken. Een meedogenloze politiemacht bestaande uit types van het kaliber Dirty Harry die, rond de klok schietend, vanuit hun jakkerende barrel of een van de vele politiehelikopters het Mokumse schorem onder vuur nemen. Amsterdam moet dus wel één grote schiettent zijn.
Maar niets is minder waar. Crimineel of niet, in Amsterdam wordt slechts 87 keer per jaar het wapen getrokken door de politie. Slechts 4 x per jaar komt de 9 millimeter van de platte petten daadwerkelijk in actie. En slechts 2 mensen per jaar worden daadwerkelijk neergeschoten door de lange arm van de wet. Dat is gemiddeld één keer per loopbaan. Of één keer in de 40 jaar. Veertig jaar!
Als in een wereldstad als Amsterdam, met jaarlijks duizenden evenementen en miljoenen bezoekers, al zo weinig wordt geknald, hoe zit dat dan op het platteland? Weten agenten in plaatsjes als Veendam, Helledoorn of Dongen überhaupt waar dat zware stuk lood aan hun riem toe dient? Moet de dorpsagent van Scharnegoutum naar het archief om erachter te komen hoeveel eeuwen het geleden is dat er voor het laatste kruit in zijn gemeente heeft gedampt? Is er binnen de gemeentegrenzen van Wymbriseradiel überhaupt ooit een dienstblaffer gesignaleerd?
Terug naar de hoofdstad. Er zijn twee mogelijkheden. Of er wordt niets aan de criminaliteit in Amsterdam gedaan en de stad is inderdaad een stedelijk exercitieterrein. Of het valt allemaal wel mee met het doomscenario, dat door de (landelijke) media wordt geschetst en waar de hele wereld vanuit gaat dat het een accurate weergave is van de werkelijkheid.
Er is maar één manier om erachter te komen; neem de proef op de som. Trek je kogelvrije vest aan, regel je testament en ga ervoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten